Svetska čuda

[Boki]

Da li danas postoje zadivljujuća arhitektonska i umetnička dostignuća koje bismo mogli opisati kao "svetska čuda" ? Šta vi prelažete i šta bi po vama neka građevina morala da ima da bi se priključila ovoj kategoriji?​

​

U II veku pre n.e. ovih sedam građevina smatrali su najvećim svetskim čudima.​

​

​

VISEĆI VRTOVI VAVILONA​

​

​

Pošto se vavilonski kralj Nabukodonosor II oženio međanskom princezom Amjitom, u mesopotamijskoj ravnici kraljica je patila za planinama svog rodnog kraja, a da bi je usrećio kralj je naredio da se sagradi veštačka planina. Ona je verovatno ličila na vavilonski zigurat ili stepenasti hram, niz platformi postavljenih jedna na drugu koje se prema vrhu sužavaju.​

​

Ova građevina je najverovatnije bila visoka oko 40 metara, a njene terase bile su prekrivene biljkama, drvećem i žbunjem koji su donošeni iz svih krajeva imperije i inostranstva. Svakoj terasi bilo je potrebno veštačko navodnjavanje kako bi se vegetacija održala.​

Navodnjavanje je bilo moguće zahvaljujući robovima koji su okretali dolap podižući kofe s vodom.​

Vavilonsko carstvo palo je u ruke Persijanaca 538. godine p.n.e i sam grad Vavilon na kraju je propao, a do kraja II veka pre n.e. u kasnijim stadijumima grčke civilizacije već je bio napuštena ruševina. Savremena arheologija otkrila je masovne temelje ogromne četvorostrane građevine blizu Letnje palate, što bi mogao biti jedan trag veličanstvenih visećih vrtova.​

​

​

​

​

PIRAMIDE U GIZI​

​

​

Najstarije od sedam svetskih čuda i jedino koje još uvek postoji. Izgrađene su vreme četvrte egipatske dinastije za kraljeve Keopsa, Kefrena i Micerinusa, i za njihove kraljice.​

U vreme antičke Grčke piramide su već bile stare 2000 godina. Bile su to grobnice sagrađene da večno čuvaju mumije i njihovo blago.​

Velika piramida kralja Keopsa je najveća, visoka 147 metara, a svaka stranica osnove dugačka je 230 metara, strane piramide pokazuju na četiri strane sveta. U nju je ugrađeno 2 300 000 kamenih blokova, koji većinom teže oko 2,4 tone, dok su oni iznad same grobnice teži.​

Blokovi su tako savršeno isečeni da je nemoguće provući oštricu noža između njih. Spolja je prekrivena finim belim krečnjakom iz kamenoloma u Turi.​

Oko 5 000 zidara je gradilo piramidu, a čak 100 000 seljaka je po nekoliko meseci svake godine vuklo kamene blokove u vreme godišnjih poplava Nila, kada nisu mogli da obrađuju zemlju.​

Čitav kompleks velike piramide građen je 23 godine.​

​

​

​

​

STATUA BOGA ZEVSA U OLIMPIJI​

​

​

Veličanstveni hram posvećen bogu Zevsu izgrađen je u Olimpiji između 466. i 456. pre n.e. ali je tek nekoliko godina kasnije naručena jednako impresivna statua.​

Odabran je Fidija, najslavniji antički vajar; on je oko 435. pre n.e. završio statuu Zevsa u sedećem položaju koji u levoj ruci drži skiptar sa orlom na vrhu, a u desnoj kip boginje pobede Nike.​

Odeća je bila napravljena od zlatnih ploča, telo od slonovače, sve je bilo postavljano na drveni skelet visok 13 metara.​

​

Olimpija je bila središte kulta Zevsa, u okviru svetkovina u slavu bogova Grci su priređivali sportska takmičenja. Olimpijske igre su zabranjene kada je Rimsko carstvo zvanično primilo hrišćanstvo 394. godine nove ere. Statua je kasnije prenesena u Konstantinopolj, a nestala je 462. godine u požaru koji je do temelja uništio palatu u kojoj je bila smeštena.​

​

​

​

​

ARTEMIDIN HRAM U EFESU​

​

​

Hram posvećen boginji Meseca, sagrađen je sredinom VI veka pre. n.e. zahvaljujući Krezu, lidijskom kralju legendarnog bogatstva. Hram je sagrađen od krečnjaka i mermera na stepenastoj osnovi dimenzija 131 m x 79 m, imao je 117 mermernih stubova visokih 20 metara i bio je ukrašen veličanstvenim figurama.​

Bio je to jedan od najvećih hramova, veći i raskošniji od samog Partenona. U njemu se nalazio mermerni kip boginje sa mnogo grudi. Hram je uništen u požaru 356. godine pre n.e. ali ga je Aleksandar Veliki rođen upravo na dan požara, kasnije obnovio. U III veku nove ere opljačkali su ga Goti, tako da je danas sačuvano samo nekoliko kamenih blokova ovog hrama.​

​

Artemida, Zevsova ćerka i Aplonova sestra bliznakinja, smatrana je zaštitnicom devojaka i životinja. Rimljani su je nazivali Dijanom.​

​

​

​

​

KOLOS SA RODOSA​

​

​

Pošto su se uspešno odupreli beznadežnij opsadi Demetrija Poliokreta od 305. do 304. godine pre n.e. narod Rodosa rešio je da napravi ogromnu statuu boga sunca Heliosa u znak zahvalnosti za pobedu. Ova statua je završena nakon 12 godina rada, 280. godine pre n.e., a osmislio ju je vajar Har iz Lindosa.​

Statua je imala gvozdeni ram na kome su postavljane bronzane ploče i koji je punjen kamenjem; Kolos je bio visok 30 metara, opkoračivao je ulaz u luku, iako je statua stajala u gradu okrenuta ka moru, ali ne zadugo.​

Statua je pukla u predelu kolena za vreme zemljotresa 226. godine pre n.e. i srušila se. Proročište je smatralo da statuu ne treba obnavljati, pa je ostala na mestu sve do 654. godine nove ere, kada su bronzu opljačkali i odneli sirijski osvajači da bi od nje kovali novac.​

​

 

[Boki]

MAUZOLEJ U HALIKARNASU​

​

​

Karijski kralj Mauzol i njegova supruga i sestra Artemizija, odlučili su da sebi sagrade velelepnu grobnicu u svojoj prestonici Halikarnasu, na zapadnoj obali Male Azije - današnji grad Bodrum u Turskoj.​

Mauzol je umro pre završetka hrama pa je Artemizija nastavila sa gradnjom koja je završena oko 350. godine pre n.e. Osnova ovog spomenika sastojala se iz tri nivoa od kojih je svaki bio manji od prethodnog. Veličanstvene statue ukrašavale su svaki nivo. Unajmljeni su grčki vajari koji su njene četiri strane prekrili sa više od 300 prikaza ljudi i životinja. Centralni deo građevine iznad troslojne osnove bio je okružen stubovima i statuama.​

Stubovi su podupirali piramidu na čijem se vrhu nalaze kočije koje vuku konji i u kojoj se nalazi statua Mauzola. Spomenik je bio visok oko 43 metara, a zlatne urne sa pepelom kraljevskog para sahranjene su ispod ove građevine. Građevina je po kralju dobila ime, danas se po imenu ove građevine nazivaju sve velike i raskošne grobnice.​

​

Mauzolej je uništen u zemljotresu u srednjem veku, a 1489. godine vitezovi Reda sv.Jovana iskoristili su materijal od kojeg je bio izgrađen mauzolej za izgradnju krstaškog zamka u blizini.​

​

​

​

SVETIONIK U ALEKSANDRIJI​

​

​

Sagrađen je oko 280. godine pre n.e. za vreme vladavine Ptolomeja II, nalazio se na ostrvu Faros, na ulazu u aleksandrijsku luku koja je bila nepovoljna za pristajanje brodova.​

Ova mermerna građevina bila je neobičnog izgleda, na osnovi od ogromnih kamenih blokova stajao je četvrtasti toranj unutar koga se nalazila spiralna staza koja je vodila sve do trećeg cilindričnog dela na čijem se vrhu nalazila statua Zevsa.​

Vatra je gorela u najvišem tornju, a svetlost je ka pučini reflektovana bronzanim pločama. Čitava građevina je bila visoka oko 117 metara. Noću se svetlost mogla videti na daljini od 50 km, a preko dana su se brodovi upravljali prema stubu dima.​

Svetionik je uništen u zemljotresu u XIV veku i na njegovim ruševinama sagrađena je tvrđava. Nedavno su na dnu mora arheolozi otkrili statue sa svetionika i iz drevne Aleksandrije, ondašnje prestonice Egipta i jednog od najvećih centara grčke nauke.​

 

[jasna949]

Odlično Boki...
nešto se mislim, da li sam negde pročitala da još postoje ona postolja na kojima stoji Kolos....

 

[Boki]

Ne bih znao. Ja se razmišljam koja bi sada svetska čuda mogla biti svrstana ovde ali da to ne budu prirodna čuda i lepote, jer to nema veze sa ljudskom rukom i gradnjom. Mnogi su predlagali Đavolju varoš ali ona nije "čudo" građeno ljudskom rukom.

 

[jasna949]

Da u pravi su Đavolju varoš....šta misliš o onom velikom Budi, što dolaze iz celog sveta da vide, Kineski zid....

 

[Boki]

Da i ja sam na to pomislio, moraću da opišem neke od tih stvari, ima ih dosta, a nikako da nađem glasanje i predloge o ovim novim "čudima", ne znam kako je to prošlo.

 

[jasna949]

Mene nešto danas mozak ne služi... mora da je zbog Bg, (gužva, gungula, smog)... Kako se bre zove ona građevina, gde je snimam film sa Šon Konerijem o peharu..??????

 

[Boki]

Ne znam taj film, ili se bar ne sećam na šta misliš. Mislim da i mi imamo svakakva čuda od kada se Mrka pojavio sa njegovim rokovima...toliko čudnih puteva i mostova, šta će nam tuđa, dovoljno je i ovo naše da se ljudi mnogo plaše.

 

[jasna949]

Mislim da je i Bond sniman, bar jedan deo...
mislim na film sa Konerijem gde prolazi kroz neku klisuru... ma idem da potražim na Googlu....
Indijana Đons... e ala sam sam prolupala.... izem ja taj Bg...

 

[jasna949]

Petra..... eto našla sam....

 

[Boki]

KINESKI ZID​

​

​

Dana 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda.​

​

Kineski zid je najveća građevina na svetu. Proteže se od stepa srednje Azije do Žutog mora, ukupnom dužinom od 8.851 kilometara (glavni deo 2.450 kilometara), visinom od 10 do 16 metara, širinom od 8 metara, predstavlja najduži zid na svetu, i najveći odbrambeni objekat.

Po izvorima više manjih zidova je počelo da se gradi u 5. vek p. n. e., međutim ozbiljnija gradnja i početak gradnje velikog Kineskog zida vezuje se za razdoblje od 220. do 206. godine pre nove ere i Ćin Š’ huanga, koji je započeo njegovu izgradnju da bi zaštitio svoju zemlju od upada varvarskih plemena — nomada.

Građen je od zemlje, kamena i cigle, a njegova gradnja trajala je s prekidima u izgradnji, i rušenjima, sve do XVII veka.

Duž celog zida, u pravilnim razmacima, podižu se stražarnice, a po vrhu se pruža staza široka 4,5 m.
Danas je Kineski zid najveća turistička atrakcija Kine. Turisti iz celog sveta rangiraju Kineski zid na sam vrh najinteresantnijih turističkih destinacija. Po osnivanju Narodne Republike Kine preduzete se neophodne mere zaštite Kineskog zida od daljeg propadanja. Zid je stavljen pod zaštitu države 1961. godine. Rekonstrukcija je obavljena najviše u oblasti Ba-da-ling, prolazu Šang-hai i prolazu Đija-ji. 1987. godine Kineski zid je uvršćen u spisak svetske baštine pod pokroviteljstvom UNESKO-a.

Stari tradicionalni način gradnje utvrda u Kini bio je pomoću ubijanja tankih slojeva zemlje u pripremljenim oplatama. Tako je stvoreno vrlo solidno jezgro koje se tada obziđivalo. Građevinski materijal je bio raznovrstan i blizu Pekinga za gradnju Velikog zida koristio se krečnjački kamen na drugim mestima granit ili pečena opeka i u zavisnosti od lokalnh resursa. Veliki zid je obično proteže na terenu preko teško dostupnih grebena po planinama.

Parametri građevina su različiti — utvrda mingskog perioda, je u peti po širini od oko 7 do 8 m, u kruni oko 5 m i dostiže visinu od 6 do 10 metara. Unutar zidina su koridori za spajanje prostora i prostori za skladištenja. Svakih nekoliko stotina metara od zida su odbrambeni tornjevi, koji su služili kao signalni i posmatrački prostori, kao i za skladišta oružja a u izuzetnim slučajevima kao odbrambena utočišta branilaca. Ukupan broj kula se procenjuje na 25.000. Na većim rastojanjima su izgrađene kasarne, sedišta snabdevanja za branioce, kao i komande.

Prenos poruke o kretanju neprijateljskih patrola su signalizirana pomoću dimnih signala. Na primer, u mingskom periodu značio je jedan signal 100 neprijatelja, dva signala 500, tri signala preko 1.000 neprijateljskih boraca.

Danas se Veliki zid, shvata kao jedan od simbola Kine. Čak i reči pesme „Pohod dobrovoljaca“ iz 1935. koja je sada himna Kine, govore o „novom zidu od mesa i krvi“ koji treba da stvore kineske patriote licem u lice sa neprijateljskom invanzijom.

Zid je zaliven krvlju i znojem nebrojenih vojnika i radnika. Legenda kaže da je za vreme vladavine prvog imperatora iz dinastije Ćin, žena po imenu Meng Đijang-nu bila uzbuđena jer se njen muž nije vratio kući ni posle tri godine od mobilisanja za gradnju Velikog zida. Meng je odlučila da ga pronađe i da mu odnese novu odeću. Pretrpela je neizrecive muke tražeći ga dok nije stigla do prelaza Šang-hai gde je zapala u neutešnu tugu kad je saznala da je njen dragi muž umro iscrpljen teškim radom, a da su njegovi ostaci ugrađeni u Kineski zid. Njene suze su srušile Veliki zid u dužini od 800 lija (400 km) i ona je našla muževljeve pogrebne ostatke. Legenda govori o teškom prisilnom radu tokom nekoliko hiljada godina i ljudskim patnjama.

U Riplijevoj rubrici Verovali ili ne! (Ripley's Believe It or Not!) iz maja 1932. godine, tvrdilo se da je zid „najveličanstvenija ljudska građevina, jedina koja se može videti s Meseca“, a Ričard Halibarton u knjizi Second Book of Marvels iz 1938. iznosi sličnu tvrdnju, međutim to nije tačno. Ovo verovanje je opstalo, dobivši status urbane legende, a čak se pojavljivalo i u nekim udžbenicima. Artur Valdron (Arthur Waldron), autor knjige The Great Wall of China: From History to Myth, spekulisao je da je ovo verovanje možda povezano s opčinjenošću „kanalima“ za koje se nekad verovalo da postoje na Marsu.​

​

​

 

[Boki]

PETRA​

​

​

Petra, nalazi se u današnjem Jordanu, je svojevremeno bila glavni grad arapskog kraljevstva Nabatejaca, centar trgovine, odredište karavana, a razvoj grada nastavljen je i u doba Rimskog carstva. Grad je poznat po vodenim tunelima i kamenim strukturama uklesanim u stenu. Zapadnom svetu otkriven je tek 1812, nakon što ga je pronašao švajcarski istraživač Johan Ludvig Burhardt. Nalazi se na UNESCO-vom listi svetske baštine. Svoju najveću slavu doživeo je u prvom veku nove ere kada su njome vladali Rimljani koji su je smatrali tampon državom protiv Parta. Grad je sa tri strane istoka, zapada i juga bio neosvojiv. Usečen u stenu bio je sa svih strana opkoljen strmim liticama i u njega se ulazilo kroz krivudav i uzan tesnac. Grad je bio jedino mesto između Jordana i Centralne Arabije gde ne samo da je vode bilo u izobilju nego je ona svojom bistrinom uvek mamila. Ovde su karavani iz Južne Arabije dobijali sveže zaprege deva i novih goniča. Tako su Nabatejci stvorili važnu kariku u lancu trgovine od koje je južna Arabija živela. U toku prva dva veka nove ere pomorki put ka Indiji je postajao sve poznatiji, karavani su bili sve više skretali na sever ka Palmiri i Petra je tada počela da gubi svoj značaj. 105. godina n.e. bila je kobna za Petru kada joj je Rim pod Trajanovom upravom ukinuo njene privilegije ona je ostala skoro bez istorije.​

​

​

 

[jasna949]

Da Boki, baš to....



Kineski zid je zaista to mesto zaslužio, prvenstveno po dužini.... po godinama gradnje i ljudskim žrtvama....

 

[Boki]

Da, to su nova "svetska čuda" izabrana glasanjem svih. Sada bi mogli i da smišljamo nova, ova koja slede posle njih, po godinama a i po značaju.

 

[jasna949]

Veliki Buda iz Kine.... isklesan u steni....

 

[Boki]

Ima ih nekoliko, ja imam trojicu, jedan od njih je u zlatu.

 

[Boki]

ČIČEN ICA​

​

​

Čičen Ica je veliko arheološko nalazište na Jukatanu u Meksiku iz doba civilizacije Maja. UNESKO ga je proglasio svetskom baštinom, a 7. jula 2007. godine proglašen je za jedno od novih sedam svetskih čuda.

Od sredine klasičnog perioda, tj od oko 600. godine Čičen Ica je bila veliki grad, dostigavši svoj vrhunac, nakon što su već propali centri Maja u centralnim nizijama na jugu.
Čičen Ica na jeziku Maja znači „Na izvoru Ica (naroda)". Jukatan nije imao nadzemnih reka, a Čičen Ica je imala tri velika prirodna izvora sa obiljem vode. To je omogućilo da Čičen Ica postane prirodni centar za stanovništvo. Često su bacali predmete kao žrtve tim izvorima, a u očajnim sušnim vremenima po predanju bacale su se i ljudske žrtve.

Čičen Ica je bila glavni centar oko 600. sredinom klasičnog Maja perioda, ali grad dostiže najveću moć tek kad su propali ostali centri Maja na centralnim nizijama na jugu. Do 987. toltečki kralj je stigao sa vojskom iz središnjeg Meksika i Čičem Ica je postala glavni grad. Umetnost i arhitektura toga perioda pokazuju mešavinu maja i toltečkih stilova.

Došlo je do pobuna i građanskog rata 1221., pa Čičen Ica prestaje biti centar, a vlast nad Jukatanom pomera se u Majapan. Mesto nije nikad napušteno, ali opao je broj stanovnika i nisu se više gradile velike građevine. Španski konkistador Francisko de Montejo je zauzeo 1531. Čičen Icu i nameravao je da je učini centrom Jukatana. Posle nekoliko meseci usledila je pobuna Maja, pa su oterali Monteja iz Čičen Ice.

Centrom Čičen Ice dominira velika stepenasta piramida, koju su Maje zvale hram Kukulkan (to je bilo ime za Kvecalkoatla). Često se naziva El Kasitiljo (zamak na španskom). Velika pernata zmija se spušta severnim stepeništem piramide. Zahvaljujući arheolozima, nađen je tunel, kojim se može ući u piramidu unutar piramide. To je bila česta praksa, da se sve veći i veći hramovi grade na starijim. Unutrašnja piramida je građena po lunarnom kalendaru, a vanjska po solarnom. Maje su na samom vrhu prinosile žrtve Pernatoj Zmiji.

Hram ratnika je izgrađen kao kopija hrama u toltečkom centru Tula, ali Maje su sagradile veći od originalnog. To je bila kamena građevina na stepenastoj piramidi. Stupovi unutra su bili izrezbareni da liče na ratnike. Na vrhu stepeništa, koje je vodilo ulazu u hram je jedan tip kipa. Blizu ratnika nalazi se veliki trg okružen stupcima.​

​

 

[Boki]

TADŽ MAHAL​

​

​

Tadž Mahal je građevina u Agri u Indiji, izgrađena između 1631. i 1654. godine. Gradilo ju je 22.000 ljudi. Šah Džahan je naredio izgradnju ovog mauzoleja za svoju omiljenu ženu, Ardžumand Bano Begum, koja je poznatija kao Mumtaz Mahal.

Tadž Mahal se smatra vrhunskim ostvarenjem mogulske arhitekture, stila koji kombinuje elemente persijskih, indijskih i islamskih arhitektonskih stilova. Godine 1983. Tadž Mahal postao je UNESKO-v spomenik Svetske baštine opisan kao „dragulj islamske umetnosti u Indiji i jedan od univerzalno priznatih remek-dela svetskog nasleđa.“

Iako je bela kupola mermernog mauzoleja najpoznatija arhitektonska komponenta, Tadž Mahal je zapravo integrisani kompleks struktura. Gradnja je počela oko 1632. i završena 1653. godine, a uključivala je hiljade umetnika i radnika.Iranski arhitekta Ustad Ahmad Lahauri smatra se glavnim projektantom Tadž Mahala.

Sastoji se od centralne oktagonalne građevine, krunisane lukovičastom kupolom, čija je ukupna visina oko 75 m i koja je skoro u potpunosti izgrađena od belog mermera; uz nju stoje dva simetrična zdanja od crvenog peščara - jedno na severozapadu a drugo na jugoistoku. Na severozapadu se nalazi džamija, a na jugoistoku kuća za odmor. Dimenzije čitavog kompleksa pravougaonog tlocrta oivičenog zidom iznose 300 x 560 m.

Ispred pomenuta tri zdanja nalazi se ogroman vrt, podeljen na četiri dela simetrično raspoređenim kanalima. Tadž je kraljevski mauzolej za velikog vladara i njegovu omiljenu ženu. Citati iz kurana su rapoređeni na pažljivo odabrana mesta. Opšti plan i duhovni karakter ovog remek-dela zasnivaju se na idejama koje su razvili sufijski mistici. Ovaj San u mermeru, kako ga nazivaju istoričari umetnosti, sagrađen je na obali reke Džamune za Ardžumand Banu Began koju je šah Džahan odlikovao počasnim imenom Mumtaz Mahal, dragi kamen palate. Ona je nakon rođenja četrnaestog deteta umrla 1631. godine, a mogul je naredio da se iznad njenog groba sazida grobnica kakvu svet nije video. Stručnjak za konstrukciju kupole je verovatno iz Istanbula, zidari su dolazili iz Delhija i Kandahara, stručnjaci za vrh kupole su dolazili iz Lahorea i Samarkanda, kaligrafi za kaligrafiju iz Širaza i Bagdada, rezbari cveća iz Buhare, vrtne arhitekte iz Kašmira. Više od 20.000 radnika je radilo 17 godina na izgradnji ovog spomenika.


Tadž Mahal nalazi se južno od gradskih zidina grada Agre. Osnivač mugalske dinastije, Babur, izgradio je prve mogulske vrtove Ram Bag u Agri 1523. godine. Nakon toga, vrtovi su postali važan mogulski simbol moći koji je smenio pre-mouglske simbole poput tvrđava. Pomak se može objasniti pojavom novih estetskih redova poput umetničkih izraza koji kombinuju verske elemente sa strogim geometrijskim redom, koji su bili metafora za sposobnost Baburove kontrole nad sušnim indijskim ravnicama. Babur je odbacio većinu stilova korišćenih u doba dinastije Lodi i pokušao je da stvori novi umetnički stil inspirisan persijskim vrtovima i kraljevskim taborima. Ram Bag bio je opsežan i složen kompleks vrtova i palata koji su se protezali više od kilometra uz obalu reke. Visoko i dugačko kameno podnožje omeđeno prelazom između vrtova i reke postalo je okosnicom za budući razvoj grada Agre.


U sledećem veku, koncept uspešnog vrtnog grada uz reku razvio se na obema stranama reke Jamune. Kasniji mogulski carevi izgradili su obe obale reke što uključuje rekonstrukciju tvrđave u Agri, koja je dovršena 1573. godine. Kada je Džahan-šah zaseo na presto, stanovništvo Agre brojalo je otprilike 700.000 ljudi, a grad je bio veliki trgovački centar zbog saobraćajne reke i puteva, pun umetnika, učenjaka i duhovnjaka.

Agra je postala grad sa rekom kao dominantom i razvijala se delom istočno, ali uglavnom prema zapadnoj strani Jamune gde su se uz nasipe ređali bogati posedi. Glavna zdanja u gradu orijentisana su prema reci, te i Tadž Mahal prati taj urbanistički kontekst, čiji se kompleks nalazi sa obe strane reke. Džahan-šah otkupio je parcelu za Tadž Mahal od Maharadže Džai Singa koji je pristao da mu ustupi zemlju u zamenu za veliku palatu u centru grada Agre.

Gradnja je započeta sa zemljanim radovima na površini od oko tri jutra zemlje, koji su uključivali nasipanje terena i ravnanje površine na 50 metara iznad rečne obale. Na području mauzoleja teren je nasut kamenjem i šljunkom, kao i područje prilaza grobnicama. Umesto upotrebe skela od bambusa, graditelji su konstruisali goleme skele od opeke koje su bile toliko velike da su nadzornici procenjivali kako će im trebati godine da ih razmontiraju. Prema jednoj od priča, Džahan-šah je izdao nalog kojim se dozvoljava slobodno uzimanje opeka sa goleme skele, pa su ih okolni seljaci pograbili preko noći. Rampa od nabijene zemlje dužine 15 km izgrađena je za transport mramora i drugih materijala. Grupe od 20 do 30 volova vukli su kamene blokove na posebno dizajniranim vagonima. Blokovi su na svoja mesta podizani razvijenim sistemom čekrka. Voda je do gradilišta crpljena pomoću složenih sistema kanala i vodospremnika koje su punili korišćenjem životinjske snage.

Gradnja podnožja i grobnice trajala je oko 12 godina. Ostatak kompleksa građen je još 10 godina i završen je ovim redosledom; minareti, džamija, džavab i Velika vrata. Budući da je kompleks građen u etapama, postoji neusklađenost oko datuma završetka gradnje. Na primer, mauzolej je sam završen 1643. godine, ali rad na ostatku celine je nastavljen i trajao je još desetak godina. Procene troškova izgradnje Tadž Mahala variraju zavisno o izvorima i načinima računanja. Ukupna cena izgradnje procenjuje se na oko 32 miliona rupija u to doba, što preračunato u današnje dolare iznosi neverovatnih nekoliko biliona dolara.

Građevinski materijal nabavljan je u većem delu Indije i Azije. Preko 1000 slonova korišćeno je za transport građevinskog materijala u vreme izgradnje. Blistavi beli mramor stizao je iz Radžastana, jaspis iz Pendžaba, žad i kristal iz Kine. Tirkiz je sa Tibeta, lapis lazuli iz Avganistana, safiri sa Šri Lanke, te karneol iz Arabije. Sveukupno je 28 različitih dragih i poludragih kamenja umetnuto u beli mermer.

Radna snaga od 20.000 ljudi angažovana je iz cele severne Indije. Kipari su dolazili iz Buhare, kaligrafi iz Sirije i Irana, zidari iz južne Indije, kamenoresci iz Beludžistana, stručnjaci za izradu tornjeva, ostali koji su obrađivali mermerne ukrase u grupama od 37 ljudi.

Istorija o glavnim projektantima Tadž Mahala je nejasna, budući da su se u islamskom svetu tog doba zasluge pripisivale uglavnom mecenama, a ne arhitektima. Prema savremenim izvorima, poznato je da je za gradnju i nadzor bio zadužen široki tim arhitekata. Izvori spominju kako je sam Džahan-šah lično učestvovao u izgradnji više nego bilo koji mogulski vladar pre njega, te da je održavao dnevne sastanke sa arhitektama i nadzornicima. Hroničar Lahouri spominje kako je Džahan-šah „neretko davao ili menjao ideje koje su predlagali arhitekti i da je postavljao kompetentna pitanja“. Dva arhitekta spomenuta su imenom; Ustad Ahmad Lahauri i Mir Abdul Karim.Ustad Ahmad Lahauri postavio je temelje Crvene tvrđave u Delhiju, dok je Mir Abdul Karim bio omiljeni arhitekta Džahan-šahovog prethodnika Džahangira, a spominje se kao nadzornik kao i Makramat Han prilikom izgradnje Tadž Mahala.​

​

​

HRISTOS SPASITELJ​

​

​

Hristos Spasitelj je skulptura koja se nalazi na brdu Korkovadu pored Rio de Žaneira, u Brazilu i predstavlja Isusa Hrista. Nalazi se na 709 metara nadmorske visine. Skulptura je visoka 38 metara, od čega 8 metara je samo postolje. Radovi su trajali pet godina, a svečano je otkrivena 12. oktobra 1931.

Ideja o gradnji religioznog spomenika se prvi put pojavila 1859. godine. Predlog su dali otac Pedro Marija Bos i princeza Izabela. Ideja je opet uzeta u razmatranje 1921. godine, kada se približavala stogodišnjica nezavisnosti.

Prvi kamen temeljac je postavljen 4. aprila 1922., a radovi su počeli 1926. Među mnogima koji su učestvovali u izgradnji ovog spomenika, mogu se pomenuti Eitor da Silva Kosta, autor projekta, umetnik Karlos Osvald, autor konačnog dizajna spomenika, i francuski vajar Pol Landovski, izvršilac radova.​

​

​

​

MAČU PIKČU​

​

​

Maču Pikču je sveti grad Inka koji se nalazi na najvišem delu istočnih Anda, na istočnim padinama planinskog lanca Urubamba, na visini od 2.350 metara nadmorske visine. Maču Pikču je verovatno izgrađen oko 1300. godine, ali je ostao sakriven sve do 1911. godine kad ga je otkrio Amerikanac Hajram Bingam.

Maču Pikču svedoči o vremenu veličanstvenog carstva Inka. Nakon osvajanja teritorija, moćna vojska Inka sagradila je kanale za navodnjavanje i sisteme popločenih puteva, a građevinari su sagradili tvrđave, hramove i monumentalne kamene zgrade.
Danas arheolozi tvrde da Maču Pikču nije bio grad u klasičnom smislu jer nisu pronađeni ostaci birokratske uprave, trgovine ili vojnih utrvrđenja. Najverovatnije je građen kao carski posed i religijsko utočište ili kao tajni ceremonijalni grad.
Ostaci Maču Pikčua odaju carski stil Inka kakav se može naći i na drugim mestima nekad najveće države američkog kontinenta pre dolaska Evropljana. No neobičan je po okolini: smešten je usred bujne vegetacije koju navodnjava reka. Grad ima oko dve stotine građevina smeštenih po terasama i raspoređenih oko velikog središnjeg trga. Grad je podeljen na uske i izdužene četvrti koje maksimalno iskorišćavaju prostor. Postoje i terase izvan naseljenog dela koje imaju kanale za navodnjavanje. Na visini u središtu grada nalazi se granitni monolit, koji je možda bio žrtvenik, karakterističan za Inke, a možda i opservatorija. Zidine Maču Pikčua izgrađene su od orijaških blokova kamena. Podatak je još fascinantniji jer se zna da Inke nisu poznavale točak ni gvozdeno oruđe, a analizom je utvrđeno da su blokovi savršeno izrezani u kamenolomima i da su se završni radovi obavljali na samom gradilištu.

Grad koji je 400 godina bio zaboravljen u andskoj prašumi, čini se da je bio napušten još i pre nego što su carstvo Inka pokorili Španci. Prema jednoj teoriji, stanovnike je pokosio sifilis koji je stigao iz Evrope, a ostalo je učinio građanski rat.​

​

 

[Boki]

I na kraju od ovih novih svetskih čuda posle kojih možemo da predlažemo nova koja bi po nama mogla da budu interesantna...​

​

KOLOSEUM​

​

​

Moguće je da gladijatorske borbe potiču od pogrebnih obreda kod Etruraca, u kojima su se prinosile ljudske žrtve u čast pokojnika. One su prerasle u javni spektakl u Rimu tokom poznog II veka pre n.e. Prve borbe održavale su se u Forumu. U Kampusu Martusu izgrađen je amfiteatar, ali je on uništen u velikom požaru 64. godine n.e. Kada je Vespazijan, odneo pobedu u građanskim ratovima koji su bili posle Neronove smrti, smatrao je da je izgradnja novog amfiteatra dobar način za sticanje popularnosti.​

​

Za mesto izabran je basen koji je obrazovao veštačko jezero u temeljima Neronove palate, Zlatne kuće. Projektovana zgrada bila je 190 metara dugačka, 50 metara visoka, gledaoci su stajali na četiri tribine. Oni plemićkog porekla zauzimali su prve redove, a postojala je i loža za carsku porodicu i počasno mesto za šest vestalki.​

Iza i ispod sedišta nalazila su se stepeništa i hodnici.​

Nadmetanja su održavana 175 dana u godini, pored gladijatorskih borbi ona su obuhvatala i venationes - lov na divlje zveri poput lavova, tigrova, medveda, nilskih konja, slonova, veprova, pantera, žirafa, leoparda, nojeva, divljih bikova, krokodila, hijena i vukova.​

​

Gladijatori su većinom bili robovi, ali je tu bio i poneki osuđenik, ratni zarobljenik, a ostali su bili dobrovoljci koji su se nadali da će steći slavu i bogatstvo. Razlikovali su se prema oklopu i po borilačkom stilu.​

​

Koloseum je građen jednu deceniju i otvoren je 80. godine u vreme vladavine Vespazijanovog sina Tita. Prvobitno je nazvan Flavijevski amfiteatar po dinastiji njena dva graditelja, da bi kasnije dobio ime Koloseum, što znači - gigantski. Svečano otvaranje je trajalo 100 dana, u igrama je bilo 100 000 učesnika od kojih je većina pobijena, a poklano je oko 5 000 životinja. Poslednje zabeležene igre održane su 523. godine, ceo vek po donošenju zvanične zabrane ovakvih svečanosti.​

Oko 50 000 gledalaca istovremeno je ulazilo u ovalni Koloseum kroz 80 zasvođenih ulaza da bi zatim hodnicima stigli do sedišta na tribinama.​

​

 

[Boki]

VELIKI BUDA U LEŠANU​

​

​

U Lešanu, gradu u srcu Kine, nalazi se ogromni Buda uklesan u steni, najveći kameni Buda na svetu. Statua stara 1200 godina ima oblik Maitreje, ili budućeg, ponovo rođenog Bude. Legenda kaže da je džinovski Buda, čija se stopala nalaze na ušću triju reka, sagrađen da štiti brodove koji su često zapadali u teškoće u brzim vodama. Klesanje statue u brdo Lingjun, u 8. veku za vreme dinastije Tang, trajalo je čak 90 godina. Vlasti u Lešanu počele su sa renoviranjem džinovskog Bude iz Lešana, ali kolosa od 70 metara ugrožavaju erozije, kisele kiše i najezda turista. Indija inače planira da uz pomoć najsavremenije tehnologije sagradi još većeg Budu koji bi trajao više od hiljadu godina. Ovo je priča o istoriji i značaju džinovskog bude i naporima koji se čine kako bi izdržao udar vremena.​

​

​